Udhëheqja e Ebu Bekër Sidikut

Në kohën kur njerëzit i dhanë besën Ebu Bekrit për të qenë udhëheqës, shteti islam ishte i trazuar në shumë prej zonave të tij. Shteti vuante nga disa ndarje për arsye të dezertimit, që po përhapej nga duart e gënjeshtarëve, që hiqeshin si profetë.
Realisht kjo dukuri kishte filluar që më pare se i Dërguari i Allahut të ndërronte jetë, kur u shfaq Musejleme gënjeshtari, i cili kishte zaptuar fisin Beni Hanife në Jemame dhe vendet përreth. Aty ai kishte formuar një forcë, e cila kërcënonte muslimanët në Medine. Nga ana tjetër në Jemen ishte shfaqur një gënjeshtar tjetër që quhej Esued Ansi.
Pasi ndërroi jetë Peofeti a.s, rreziku po shtohej akoma më shumë, sepse u shfaqën profetë të tjerë të rremë, si shembulli i Tulejna bin Huvejlid el Esdit në fiset e Nexhdit dhe Sexhahut, e bija e Harith Temimes etj. Këtij problemi iu shtua edhe refuzimi i dhënies së zekatit nga disa fise dhe me këtë cënohej njëra prej shtyllave të islamit.
Ebu Bekr Sidiku r.a fillimisht u mor me çështjen e renegatëve. Ai arriti ta shuante dezertimin e tyre dhe t`u japë një mësim të mirë atyre që nuk jepnin zekatin. Me këtë ai i ktheu edhe një herë arabët nën flamurin islam. Pas kësaj ai nisi ushtritë çlirimtare drejt dy perandorive më të mesa të asaj kohe; perse dhe romake. Më e çuditshmja është se ai e filloi luftën kundër dy perandorive në të njëjtën kohë, edhe pse ushtritë islame sapo kishin dale nga përleshja me renegatët. Ata nisën një dallgë të re çlirimesh, si shembulli i të cilave nuk ka parë ndonjëherë njerëzimi.
Ajo llogaritet si ushtria e pare çlirimtare përtej kufijve të Gadishullit Arabik. Pak para se të ndëronte jetë Profeti a.s, e kishte përgatitur këtë ushtri nën komandën e Usame bin Zejdit r.a për tek romakët, në kufijtë e vendeve të Shamit. Njerëzit filluan të flsinin për zgjedhjen e komandatit, por Profeti a.s ua ktheu: “Nëse ju flisni për komandën e tij, ta disni se keni folur edhe më parë për komandën e babait të tij. Betohem në Allahun se ai ishte i krijuar për të qenë komandant dhe ishte prej njerëzve me të dashur për mua, ndërsa ky (Usama) është prej më të dashurve për mua pas babait të tij.” (Buhariu “Fet`hul Bari” (16/287)
Më pas i Dërguari i Allahut u sëmur dhe ndërroi jetë pa e venë ende në lëvizje këtë ushtri. Kur njerëzit i dhanë besën Ebu Bekrit si udhëheqës. Ai vendosi menjëherë të dërgonte ushtrinë e Usames tek romakët. Disa sahabë u përpoqën ta pengonin nga ky vendim, ose ta vanonin për pak kohë, duke parë rreziqet e ndryshme që mund t`u kanoheshin muslimanëve nga romakët apo të krishterët e Shamit, pse jo edhe nga dezertorët, të cilët vazhdonin të kishin forca të konsiderueshme në atë kohë.
Ebu Bekri nguli këmbë që ta dërgonte ushtrinë e Usames dhe tha: “Betohem në Atë që ka në dorë shpirtim tim! Edhe nëse do të më merrnin egërsirat, unë do ta nisja ushtrinë e Usamës, siç urdhëroi Profeti a.s”
Në një version tjetër thuhet: “ Betohem në Atë që ka në dorë shpirtin tim! Sikur të gjithë arabët të vërsuleshin, kjo do të kishte qenë më e dashur për mua, sesa ta mbaj peng një ushtri që donte ta dërgonte i Dërguari i Allahut.”
Ushtria u bë gati të nisej. Atë e shoqëroi Ebu Bekri dhe disa sahabë të tjerë. Ebu Bekri u dha disa porosi, që i kishte mësuar nga rregullat e luftës dhe xhihadit, duke u thënë: “O njerëz! Mos tradhtoni, mos përvetësoni, mos e thyeni besën, mos damkosni kufomat, mos vrisni fëmijë, foshnje, të moshuar apo gra. Mos i prisni hurmat e mos i digjni ato, mos prisni pemë të frytshme, mos therni bagëti të imta apo të trasha., bëjeni vetëm për të ngrënë. Ju do të kaloni pranë disa njerëzve që janë veçuar nëpër kisha dhe lërini ata në vetminë e tyre.
Ushtria u nis duke i marrë këto mësime derisa mbëriti në kufijtë e Shamit Ata sulmuan disa fise të krishterë arabësh, të cilët i kishin ndihmuar romakët në betejën e Mu`tes dhe i dhanë një mësim atyre. Pas dy muajsh kthyen në Medine. Ekspedita e kësaj ushtrie la gjyrmë të mëdha në pengimin e dezertorëve nga sulmi i Medines dhe filloi një luftë të re me romakët dhe njdekësit e tyre (arabët e krishterë). Madje edhe vetë Cezari, mbreti romak kishte thënë: “Si qëndron puna me këta njerëz! Shoku i tyre (Profeti a.s) vdiq, ndërsa ata vijnë e sulmojnë tokat tona!.”

Dr. Abdulaziz El Umeri
Teuhid.net