Erdhi një burrë me vrap

Ka thënë i Madhëruari: “Dhe prej skajit më të largët të qytetit erdhi një burrë që ngutej e tha: “O populli im, pasoni të dërguarit!” pasoni ata, që nuk kërkojnë prej jush kurrfarë shpërblimi, dhe ata janë në rrugën e drejtë! Pse të mos e adhuroj unë Ate, i cili më ka krijuar. E, te Ai do të ktheheni ju. Vallë, a marr unë pos Atij, zota tjerë. Nëse Mëshiruesi dëshiron të më godas me ndonjë të keqe, - ndërmjetësimi i tyre nuk do të më sjell kurrfarë dobie, e as që do të munden të më shpëtojnë ata. Unë, atëherë – me siguri, do të jem në humbje të plotë. Unë, me të vërtetë, i kam besuar Zotit tuaj, andaj, më dëgjoni!”I thuhet atij: “Hyn në xhennet!” Ai tha: “Ah, sikur ta dinte populli im, për çka më fali Zoti im dhe më bëri të nderuar!” (Kur’an 36: 20-27)
Këto ajete rrëfejnë ngjarjen e një njeriu bamirës i cili ia bëri obligim vetes ndihmën ndaj të dërguarve të All-llahut dhe thirrjes së tyre. Shembulli i tij është përsëritur në shumë kohëra dhe qytete në të cilat luftohet feja e All-llahut dhe pushtetin e mbajnë udhëheqësit tiranë zullumqarë.

“Dhe prej skajit më të largët të qytetit”, pra prej skajeve të tij, prej vendit më të largët të tij duke synuar mesin dhe qendrën e tij, aty ku mblidhen paria dhe pasuesit e tyre, në atë vend që kur shfaqet ndonjë çështje me rëndësi detyrohen të mblidhen.

“një burrë”, që quhej Hubejb, mirëpo burrë jo si burrat e zakonshëm, burrë me të gjitha atributet e burrërisë, trimërisë, besnikërisë. Nuk i frikohej kërcënimit të kërcnuesve. Burrë i sinqertë me gjuhën e tij dhe thirrjen e tij, i sinqertë me veten e tij, besimin e tij dhe atë në të cilën thërret, atë që e shfaq është e njëjtë me atë që e fsheh, vepra e tij nuk e kundërshton fjalën e tij.

“një burrë”, që ka mohuar çdo gjë që adhurohet pos All-llahut, besim me zemër, fjalë dhe vepër, besimin në All-llahun e komenton lufta e tij dhe publikimi haptas i të vërtetës në mënyrën më të mirë të komentimit.

“një burrë” që kishte marrë mbi supet e tij problemin e popullit të tij, si t’ju ndihmojë, si t’i shpëtojë prej shkatërrimit, si t’i mbron nga e keqja e shejtanëve, t’i nxjerr prej errësirës së kufrit dhe shirkut në dritën dhe drejtësinë Islame, edhe nëse e gjithë kjo mund ta bën që të vritet dhe të bije shehid.

“një burrë” që ishte i drejtë në tregtinë me All-llahun dhe All-llahu ishte i drejtë në shpërblimin e tij.

“ngutej”, ai nuk po vinte duke ecur, mirëpo duke u ngutur, duke vrapuar shpejtë me të gjithë forcën dhe ambicien që e kishte, sepse çështja ishte serioze, nuk kishte vend për vonim, apo për tu menduar pak më gjatë, dhe më pas ishte patjetër që të ngutej që mos të ik treni e të dëshpërohet dhe pendohet, e atëherë bëhet vonë.

“ngutej”, nga frika që mos t’i ikë mundësia për ta ndihmuar All-llahun dhe të dërguarit e Tij. Dhe gjendja e tij duke u ngutur, është argument se ai ka qenë i brengosur, i brengosur shumë në veten e tij për popullin e tij, për këtë shkak ai ngutej.

“ngutej”, për çfarë arsye? Për ndonjë femër që ta marton apo ndonjë qëllim të dynjasë? Sikurse është ky problem i shumë burrave. Jo, ai nuk kishte të bëjë asgjë më këtë.

Ai ngutej që të deporton në mesin e popullit duke qenë ata të mbledhur, që ta miraton punën e të dërguarve, hyri në mes të tyre dhe thirri me zërin e tij më të lartë, këshillues i brengosur, para se të pushon e të qetëson frymëmarrjen nga shpejtësia e vrapimit, me bindje të fuqishme në premtimin e Zotit të tij.

“O populli im, pasoni të dërguarit!”, në atë që komunikojnë nga Zoti i tyre, dhe besoni atyre, do të shpëtoni, dhe kuptohet natyrisht se pasimi i të dërguarve domosdo e kundërshton çdo fe që vjen në kundërshtim me fenë e të dërguarve, andaj nuk pranohet që njeriu të pasojë të dërguarit e në të njëjtën kohë ai të pasojë ndonjë tagut, apo të adhuroj puta, nuk bashkohet në zemrën e një njeriu pasimi i fesë së All-llahut me pasim të ndonjë Taguti, andaj pretenduesit për bashkimin e këtyre dyjave është sikur pretenduesi se dy gjëra të kundërta mund të bashkohen në një kohë.

“pasoni ata, që nuk kërkojnë prej jush kurrfarë shpërblimi”, nga shenjat e vërtetësisë së pejgamberëve është se ata nuk kërkojnë shpërblim dhe dhurata për thirrjen, luftën, këshillën, komunikimin e mesazhit, shpërblimi i tyre është tek All-llahu, kërkesa e tyre është vetëm të hynë njerëzit në fenë e All-llahut, adhurimin dhe njësimin e Tij, të mohohet dhe distancohet nga tagutat, që të gjithë që adhurohen në vend të All-llahut.

E ata të cilët ushqehen dhe bëhen të pasur nëpërmjet thirrjes së tij, fjalëve të tij, dhe brenga e tij kryesore që nëpërmjet thirrjes është si t’i mbledh dhuratat dhe shpërblimet prej tjerëve, edhe nëse këtë e bën nëpërmjet hakkut, këta të fundit janë të denjë që mos të dëgjohen dhe të akuzohen në fenë e tyre dhe burrërinë e tyre, të paragjykohet keq për ta, pejgamberët dhe të dërguarit nuk kanë të bëjnë me këtë aspak, All-llahu na ruajt, andaj janë të denjë për juve që ti pasoni ata dhe thirrjen e tyre.

“dhe ata janë në rrugën e drejtë”, ata pas gjithë kësaj, janë të udhëzuar, të udhëzuar në rrugën e drejtë të All-llahut, të udhëzuar dhe thirrja e tyre është udhëzim dhe gjitha gjendjet e tyre janë udhëzim. Nuk ka udhëzim, as shpëtim për asnjë në këtë botë vetëm se me pasimin dhe respektimin e tyre. Andaj pasoni dhe respektoni ata.

Mund të kundërshton ndonjë kundërshtues e të thotë: Ka thirrës të së kotës të cilët nuk kërkojnë prej njerëzve shpërblim dhe dhurata për thirrjen e tyre, ju vjen këtyre demanti absolut: “Por ata nuk janë të udhëzuar”, edhe pse ata nuk marrin para dhe dhurata edhe pse pak janë ata, ata thërrasin në amoralitet, kotësi, degjenerim, e kjo është në kundërshtim me atë që thërrasin të dërguarit dhe pejgamberët, sepse pejgamberët përveç që nuk kërkojnë shpërblim, ata janë edhe të udhëzuar, thërrasin për në udhëzim dhe rrugë të drejtë.

Andaj sa po e mbaron fjalën e tij të mbushur me iman që u cek më lartë, pa pritur aspak, populli i tij e pret me mohime, kërcënime, pyetje: A ke hyrë ti në fenë e të dërguarve dhe e ke lënë fenë tonë, fenë e baballarëve dhe gjyshërve tanë, fenë e putave dhe tagutave.

Iu përgjigj atyre: ”Pse të mos e adhuroj unë Ate, i cili më ka krijuar”, çfarë më ndalon që mos ta njësoj All-llahun në adhurim duke ditur se Ai më krijoi mua, më ka begatuar me mirësi të cilat nuk numërohen, andaj këto mirësi me të cilët i ka veçuar All-llahu robërit e tij, patjetër obligojnë që ata ta veçojnë Atë me adhurim.

Pastaj, këta të cilët pretendoni se janë zota a kanë mundësi të krijojnë diçka. E nëse janë të pafuqishëm të krijojnë ndonjë gjë, madje edhe një mizë të vogël, a është i barabartë Ai që krijon me atë që nuk krijon, a janë të njëjtë: “Atëherë pra, a është Ai që krijon njësoj, sikurse ai që nuk krijon? A nuk po mendoni? (Kur’an 16:17)

Ka thënë i Madhëruari: ”A i përshkruajnë shok atë çka nuk mund të krijojë asnjë send, e ata (idhujt) vetë janë të krijuar”. (Kur’an 7:191)

“E, te Ai do të ktheheni ju”, E pastaj o ju mushrik të devijuar, mos e llogaritni vetën se do të shpëtoni prej dënimit kur të ktheheni tek All-llahu në ditën e Gjykimit, kur do të merreni për tu llogaritur, ditën kur All-llahu i merr njerëzit për t’i gjykuar për veprat e tyre, të cilat ia kanë përgatitur vetes së tyre, ditën e dëshpërimit të madh, e atëherë është vonë për tu penduar.

“Atë ditë zullumqari do t’i kafshojë duart e veta dhe do të thotë: “I mjeri unë, ta kisha marrë rrugën e Pejgamberit!” (Kur’an 25:27)

“...në ditën kur njeriu (besimtar) shikon se çka i kanë sjellë duart e veta, e jobesimtari thotë: “Ah, sa mirë do të ishte për mua sikur të isha dhé!” (Kur’an 78:40)

“Vallë, a marr unë pos Atij?”, pra pos All-llahut.

“Zota..”, e t’i veçoj me adhurim, dashuri, nënshtrim, të gjykohem tek ata pos All-llahut, ndërsa u bë e qartë se ata nuk kanë mundësi të krijojnë asgjë, pra janë të mangët, nuk mund ti sjellin askujt dobi e as dëm vetëm nëse dëshiron All-llahu, dhe kjo formë e pyetjes është mohuese, përbuzëse, pra si më thoni të adhuroj zota pos All-llahut, të dobët, të mangët, nuk krijojnë, nuk sjellin dobi e as dëm, a nuk keni mendje të mendoni me të.

Andaj prej shenjave të dobësisë dhe mangësisë së tyre është se:Mëshiruesi dëshiron të më godas me ndonjë të keqe.. pra të më sprovon All-llahu me ndonjë sëmundje apo diçka tjetër.

“ndërmjetësimi i tyre nuk do të më sjell kurrfarë dobie”, pra ndërmjetësimi i tyre është i kotë, sepse ata në esencë nuk posedojnë ndërmjetësim, sepse ndërmjetësimi në ditën e Gjykimit i jepet atij që All-llahu është i kënaqur me të dhe i jep leje, prej të dërguarve, pejgamberëve, të sinqertëve, dëshmorëve dhe tjerëve prej besimtarëve dhe njësuesve dhe për atë që All-llahu ka dëshirë që të ndërmjetësohet për të.

“e as që do të munden të më shpëtojnë ata”,gjithashtu ata nuk kanë fuqi të më shpëtojnë apo të më çlirojnë në gjendjen të cilën unë jam prej sprovës dhe sëmundjes. Ata janë shumë të dobët që ta bëjnë një gjë të tillë. Ata nuk kanë në dorë asgjë nga çështjet. E gjithë çështja është në dorë të All-llahut. Larguesi i të keqes është All-llahu i Lartësuar. E nëse dëshiron të të begatojë me ndonjë të mirë, askush nuk ka mundësi të bëhet pengesë në atë mirësi.“Nëse All-llahu të godet me ndonjë të keqe, s’ka kush që ta largojë atë pos Tij, e nëse të dhuron ndonjë të mirë, duhet ditur se Ai është i gjithëfuqishëm për çdo send”. (Kur’an 6:17)

“Nëse All-llahu të provon me ndonjë të keqe, atë s’mund ta largojë kush pos Tij, po nëse dëshiron të japë ndonjë të mirë, s’ka kush që mund ta pengojë dhuntinë e Tij. E shpërblen me të atë që do nga robtë e Tij. Ai falë dhe mëshiron shumë”. (Kur’an 10:107)

“Dhe kur të sëmurem Ai më shëron”. (Kur’an 26:80)

“Unë, atëherë – me siguri, do të jem në humbje të plotë”, Pra, nëse unë do t’ju dëgjoja juve, e t’ju nënshtrohem në atë që më bëni thirrje, prej adhurimeve të putave, tagutave, e gjithçka që e shihni si zot, pos apo bashkë me All-llahun, unë me bindje, pa aspak dyshimi do të jem në humbje të plotë. Do të jem prej të dështuarve, të shkatërruarve të cilët kanë lajthitur nga e vërteta dhe rruga e drejtë.

Kur paria e dëgjoi këtë përgjigje me plot besim dhe bindje në pyetjet të cilat ia parashtruan dhe e vërtetuan sinqeritetin në atë çfarë e thotë, seriozitetin e tij, morën hapat tjera duke e kërcënuar, ndaluar, duke e tepruar në kërcënime dhe qortime se nëse nuk e le këtë fe e të kthehet në fenë e tyre, fenë e putave dhe tagutave.

Cila do të ishte përgjigja përpos që me bindje dhe qëndrueshmëri tu thotë: “Unë, me të vërtetë, i kam besuar Zotit tuaj”, I Cili ju ka krijuar juve, e ka krijuar qiellin dhe tokën, i cili ju ka furnizuar dhe begatuar me të mira, pastaj ju jeni ata që e mohoni.

Unë i mohoj idhujt tuaj, tagutët tuaj të cilët i adhuroni pos All-llahut dhe ky publikim është prej kushteve të prera të besimit në Zotin e botrave, andaj besimi nuk pranohet vetëm se pas këtij mohimi të zotave të tjerë, sikurse ka thënë i Madhëruari: “Ne dërguam në çdo popull të dërguar që t’u thonë: “Adhuroni vetëm All-llahun, e largojuni djajve (adhurimit të tyre)!” (Kur’an 16:36), gjithashtu ka thënë i Madhëruari: “E kush nuk i beson tagutit e i beson All-llahut, ai është kapur për lidhjen më të fortë, e cila nuk ka këputje. All-llahu është dëgjues i dijshëm”. (Kur’an 2:256)

“më dëgjoni!”, kuptoni mirë fjalimin tim, sepse unë i kam besuar All-llahut, Zotit të botrave dhe kam mohuar çdo tagut që adhurohet pos All-llahut, andaj veproni si t’jua merr mendja, unë nuk frikohem nga ju, nuk frikohem nga grumbullimi juaj e as nga ushtria juaj, unë vetëm All-llahut Një i frikohem.

Morën hov që të gjithë sikur një njëri, gjoksat e mbushur plot mllef, urrejtje dhe armiqësi, i mëshonin, gurëzonin, e shkelnin me këmbët e tyre, e dënonin me lloj-lloj mënyrash, sa që thuhet se zorrët e tij i kanë dalë nga pjesa e prapme e tij dhe nuk ka pasur dikush që ta mbron nga kjo që ia bënë atij, deri sa e mbytën, All-llahu e pastë mëshiruar.

Të gjithë të gëzuar me vdekjen e tij, askush nuk e harronte fatin e tij në të mëshuar, ofendim, shkelmim, madje edhe pas vdekjes së tij, duke shpresuar që ta shuan mllefin dhe urrejtjen e fesë së All-llahut dhe pasuesve të saj. Ndërkohë që ushtria e All-llahut në qiell, ishin të përmalluar në takimin me të, që ta presin me përzemërsi, e të gëzohen me jetën e tij të re dhe ardhjen e tij si dëshmor.

Kur vdiq dhe shpirti i doli nga trupi i tij e u nis për tek Zoti i tij, engjëjt e morën të gëzuar duke e përgëzuar, iu tha atij menjehërë në atë gjendje:“Hyn në xhennet!”, që ti shijon kënaqësitë, begatitë në të, shpërblim për besimin e tij, luftën e tij, këshillën drejtuar popullit të tij, durimin gjatë vështirësive, po sa e pa gjendjen në të cilin është futur prej mirësive, begative, gëzimit, kurse populli i tij duke vazhduar sikur qenët e tërbuar duke u hakmarrë në trupin e tij të pastër, tha:

“Ah, sikur ta dinte populli im”, se ku jam unë e ku janë ata. Ku jam unë në mirësi të përjetshme, e ku janë atë në devijim, fatkeqësi, lajthitje të qartë, të zënë me hakmarrjen e trupit tim.

Pastaj ah sikur ta dinin ”për çka më fali Zoti im”, më fali mëkatin në të cilin isha para se të pasoj të dërguarit dhe sikur të vdisja në atë gjendje do të isha prej të shkatërruarve të dështuar. “më bëri të nderuar!”, më nderoi me vende të larta, më gëzime dhe mirësi, shpërblime të mëdha, ah sikur ta dinin këtë, ndoshta do të ishin udhëzuar, e do të besonin, e do tu distanconin prej shirkut dhe devijimeve të tyre, e këshilloi popullin e tij duke qenë gjallë dhe i vdekur. All-llahu ia shtoftë nderimin dhe shpërblimin.

Vërtetësia e kësaj është në librin e All-llahut, tek fjala e Tij: ”Kurrsesi të mos mendoni se janë të vdekur ata që ranë dëshmorë në rrugën e All-llahut. Përkundrazi, ata janë të gjallë duke u ushqyer te Zoti i tyre”. (Kur’an 3:169)

“E për ata që u mbytën në rrugën e All-llahut mos thoni: “Janë të vdekur”, Jo, ata janë të gjallë, por ju nuk e ndjeni këtë”.(Kur’an 2:154)