Shkaqet që Allahu e lenë dhe e lëshon robin e Tij

Shkaku që Allahu e len dhe e lëshon robin janë korrupsioni dhe padrejtësia e robit që ti pranoj mirësitë e Allahut. Kur ti tregohen mirësitë do të thoshte:”Kjo është e imja, dhe më është dhënë për arsye se e meritoj dhe mua më ngjason kjo!” "Më është dhënë vetëm në saje të dijes sime!" ….Kasas, 78) ka thënë ai Kasas, 78) gjithashtu, diturin që e ka parë Allahu tek unë, ndërsa ajo (dituria ime) tek Ai e bënë të vlefshme dhe e obligon lëshimin e mirësive të Tij.

El-Ferri në lidhje me këtë ajet thotë: “Kam fituar virtytet e mija, për arsye se i meritoj mirësitë!”(Meanil Kur´an, 2/311)


Ndërsa Mukatili thotë: “Ka thënë:`I kam arrit me mirësitë e mia që Allahu i ka parë në mua!”



I Dërguari i Allahut, Sulejmani, djali i Davudit, alejhi selam, kur i ka numëruar mirësitë dhe mbretërinë që ia kishte dhënë Allahu, i citonte fjalët e Allahut: "Kjo është dhuntia e Zotit tim që të më sprovojë mua se a do ta falënderoj, apo mos do ta përbuz.”(En-Neml, 40) Nuk thoshte: ”Kjo është për shkak te fisneikeris time!” E pastaj në ajet pason ajeti që përmendët Karuni dhe fjalët e tij: "Më është dhënë vetëm në saje të dijes sime!" (El-Kasas, 78) Porosia thotë se Sulejmani, alejhi selam, të gjitha mirësitë ia përshkruante Allahut, i Cili e sprovonte se a do të jetë falënderues në to apo do ti mohon, derisa Karuni, në anën tjetër, mirësitë i shihte që janë nga mundi dhe meritimi i tij.



Në atë kontekst janë edhe fjalët e Mëshiruesit:” E nëse pas të këqijave që e goditën Ne i japim të mira nga ana Jonë, ai me këmbëngulje do të thotë: "Këtë e kam arritur vet (këtë do ta kem gjithnjë), (Fussilet, 50) Mirësia më takon mua dhe unë e kam fituar. Atë e kam si pronësi sikur pronarit që i takon ajo që e posedon.



Megjithatë, besimtari e dine se mirësitë janë pronësi e Zotit të tij dhe mirësi të cilat, pa obligim, ia paraqet robit të Tij. Kjo është mëshira të cilën Allahu ia dhuron robit të Tij. Ai me plotë të drejtën mundet edhe t´ia mohoj, ndërsa edhe nëse e bënë këtë, asgjë nuk ia mohon robit çfarë ai e meriton.



Në rast se robi e sheh dhe nuk e dëshmon këtë të vërtet, por mendon se ai i meriton dhe është meritues për mirësitë, duke e admiruar vetveten, duke mohuar vlerën e mirësisë dhe duke dëshiruar më shumë, të gjitha që do t´ia sjell mirësia është mendjemadhësia dhe mburrja. Allahu i Lartësuar thotë në lidhje me këtë: Po nëse Ne ia japim njeriut ndonjë begati nga ana jonë, e pastaj e tërheqim atë prej tij, ai do të jetë i dëshpëruar dhe përbuzës. E nëse pas të keqes që e pat goditur atë Ne dhurojmë të mira, ai do të thotë: "Kaluan të këqijat prej meje!" Vërtet, ai është i shfrenuar dhe mendjemadh. (Hud, 9-11)



Kur Allahu e sprovon me privim dhe mungesë (varfëri), tregohet në karakteristika të këqija: Pa falënderim dhe dëshpërim, ndërsa kur Allahu e sprovon me mirësi, ai bëhet mendjemadh dhe ka dëshirë të duket. Kur Allahu ia largon brengat, në vend se ta falënderon Allahun, ta madhëron dhe lavdëron ai thotë: “Më lëshuan brengat” Por çfarë fati sikur të kishte thënë:”Më lëshuan brengat me mëshirën dhe mirësinë e Allahut!”, atëherë nuk do ta meritonte qortimin, por do të fitonte edhe lavdërime. Megjithatë, ai, pasi që kanë kaluar brengat nga ai, ka harruar në Dhuruesin e mirësive, dhe vetë lëshimin e brengave ia përshkruan brengës, e pastaj krenohet dhe bëhet mendjemadh.



Dhe kur Allahu në zemrën e robit i sheh këto karakteristika, ky është shkaku më i madh i lënies dhe largohet prej tij (robit), sepse një rob i tillë nuk është i përshtatshëm për pranimin e plotë dhe mirësive të pakufishme. I Lartësuari ka thënë: Krijesat (gjallesat) më të dëmshme te All-llahu janë ata të shurdhëtit (që nuk dëgjojnë të vërtetën) memecët (që nuk e thonë të drejtën) të cilët nuk logjikojnë.

All-llahu do t'i bënte të dëgjojnë ata (shurdhmemecët) po të dinte (të pritej prej tyre) se do të arrinin ndonjë të mirë, po edhe sikur t'i bënte të dëgjojnë, ata do të zbrapseshin dhe do të refuzonin. (E-ENfal, 22-23) Allahu i Madhëruar lajmëron se të tillët nuk janë të përshtatshëm ti pranojnë mirësitë e Tij, por edhe përkundër këtij shkaku, ata kanë edhe një shkak që Allahu nuk ia mundëson që ti jepet mirësia e Allahut, e kjo është braktisja dhe kthyerja e shpinës (mospranimit) kur ti fitojnë dhe ti njohin mirësitë e Allahut.



Është e nevojshme të dihet se të gjitha shkaku i lënies dhe lëshimit të Allahut ndaj robit çdoherë është i fshehur në njeriun, dhe vije prej tij, pavarësisht në karakterin e njeriut me të cilin është krijuar robi dhe mangësitë dhe dobësitë njerëzore, derisa shkaqet e udhëzimit dhe përkrahjes (tevfik) janë nga mirësitë dhe të mirat e Tij, me këtë që dikë e bënë të përshtatshëm për pranimin e begative të Tij. Allahu krijon dhe i jep edhe njërën edhe tjetrën, ashtu siç e ka krijuar tërë tokën, dhe e ka bërë njëra të jetë e përshtatshme për mbjellje ndërsa tjetrën të papërshtatshme. Ai i ka krijuar edhe pemët, kështu që disa pemë i ka bërë të përshtatshme për dhënien e frutave, ndërsa të tjerat të papërshtatshme. I ka krijuar bletët. Disave prej tyre u ka dhënë mundësi që nga barku i tyre të nxjerrin mjaltë, por bletëve mashkull u ka shkurtuar atë përshtatshmëri. I ka krijuar të gjitha shpirtrat. Disa janë të përshtatshme ta pranojnë begatin, Madhërinë e Tij dhe falënderimin, dashurin, lavdërimin, lartësimin, dëshminë e njësimit të Allahut dhe kryerjen e ibadeteve, por të tjerët, shpirtrat e këqij, nuk janë të përshtatshëm për këtë, por më mirë dhe më afër është për ta e tërë ajo që është e kundërt me këto. Dhe Ai është i Dijshmi dhe i Gjithëdituri /Autori: Ibn el-Kajjimi/

Përktheu: -Robëresha e Allahut-

www.botaislame.com