Dispozita e muslimanit që e fyen Pejgamberin s.a.w.s

Mbi kufrin e muslimanit nëse ai fyen Allahun, Librin e Tij, fenë e Tij apo të Dërguarin e Tij dhe obligimi për vrasjen e tij ka ixhma te muslimanët. Rreth kësaj ka shumë argumente nga Kur`ani fisnik:
Argumenti i parë: ofendimi i Pejgamberit s.a.v.s është kundërshtim ndaj Allahut dhe të Dërguarit s.a.v.s., ndërsa kjo është kufër dhe obligon vrasjen e tij.

Allahu teala thotë: “Ka prej tyre që e ofendojnë Pejgamberin e thonë: “Ai është bërë vesh (beson çka dëgjon)”. Thuaj: “Ai është vesh i të mirës suaj (dëgjon të mirën dhe vepron e jo të keqen), ai beson All-llahun (çka i thotë), u zë besë besimtarëve dhe është mëshirues për ata që besuan nga mesi juaj, e ata që nuk e lënë të qetë të dërguarin e All-llahut, ata kanë dënim të dhembshëm.”

“Ata ju betohen (muslimanëve) në All-llahun për t’ju bërë juve të kënaqur (se s’kanë qëllime të këqija), e më e drejtë është që ata të bëjnë të kënaqur All-llahun dhe të dërguarin e Tij (me adhurim dhe vepra të sinqerta) nëse vërtet janë besimtarë. A nuk e ditën ata se kush kundërshton All-llahun dhe të dërguarin e Tij, atij i është caktuar zjarri i xhehennemit, ku do të jenë përjetë, e ky është ai poshtërimi i madh.” (Teube, 61-63)

Sa i përket asaj se ofendimi është kundërshtim ndaj Allahut dhe të Dërguarit s.a.v.s, për këtë aludon me sa vijon:
Ata të cilët ofenduan Pejgamberin s.a.v.s po të mos ishin prej kundërshtarëve të Tij, nuk do të përmendej se kundërshtari i tij është në zjarr të xhehenemit. Ngase atëherë do të thuhej: është e njohur se kundërshtuesi i tij është në zjarr xhehenemi, mirëpo ata nuk e kundërshtuan por e ofenduan. Atëherë në këtë ajet nuk do të kishte kërcënim për fyesin. Nga kjo kuptojmë se kjo vepër patjetër të hyjë nën përgjithësinë e kuptimit të kundërshtimit ndaj Tij.
Ajo që transmeton Hakimi në Sahihun e tij me zinxhir të vërtet nga Ibn Abbasi se Pejgamberi s.a.v.s ishte në një dhomë prej dhomave të tij e me të ishin disa muslimanë. Ai tha: “do të vijë një njeri i cili shikon me sy të shejtanit, kur të vijë mos i flisni.” Erdhi një njeri me sy të kaltërt kurse Pejgamberi s.a.v.s e thirri dhe i tha:” pse ti dhe filani dhe filani po më shani”? Njeriu shkoi, pastaj Pejgamberi s.a.v.s i thirri dhe ata u betuan në Allahun dhe u arsyetuan para Tij, Allahu teala zbriti: “S’ka dyshim se ata që e kundërshtojnë All-llahun dhe të dërguarin e Tij, të tillët janë ndër më të poshtëruarit.” (Muxhadele, 20) nga kjo u kuptua se kjo hyn nën kuptimin e kundërshtimit ndaj Tij.

* Se kundërshtimi është shkak për kufrin dhe vrasjen, për këtë aludon fjala e Allahut: “S’ka dyshim se ata që e kundërshtojnë All-llahun dhe të dërguarin e Tij, të tillët janë ndër më të poshtëruarit.” (Muxhadele -20). Fjala EDHEL është më i poshtri, kjo është më keq se DHELIL- i poshtër.

Kur ai të shfaqë kundërshtimin, nuk mund të jetë më i poshtëruar nëse nuk frikësohet për veten dhe pasurinë e tij. Nëse gjaku dhe pasuria e tij janë të mbrojtura, atëherë ai nuk është më i poshtëruari. Ngase më i poshtëruari është ai i cili nuk ka forcë për tu mbrojtur, para atyre të cilët duan ta sulmojnë. Nëse ai nga muslimanët ka besë, ata duhet ta mbrojnë dhe ndihmojnë, andaj në këtë rast ai nuk është më i poshtëruari. Nga kjo vërtetohemi se ai i cili kundërshton Allahun dhe të Dërguarin e Tij, nuk ka besë e cila do ta mbronte. Ndërsa ai cili e ofendon Pejgamberin s.a.v.s është kundërshtues i tij, prandaj ai nuk ka besë me të cilën do të mbronte gjakun e vet.

Fjala e të Lartësuarit: “Eshtë e vërtetë se ata që i kundërvihen All-llahut dhe të dërguarit të Tij janë të mposhtur, ashtu siç u mposhtën ata përpara tyre. Mirëpo, Ne u kemi shpallur fakte të qarta, e për mohuesit është një dënim i turpshëm.” (Muxhadele, 5) Fjala KEBT është nënçmim, poshtërim dhe mjerim. Ky kundërshtues është i mjeruar, plot mllef, mërzi dhe i shkatërruar. Kjo gjendje është nëse frikohet të shpreh kundërshtimin nga vrasja. Përndryshe ai cili mund të shpreh kundërshtimin, i cili është i siguruar për gjakun dhe pasurinë e tij, ky nuk është i mjeruar, ai është i gëzuar dhe lumtur, ngase Allahu teala tha: “ janë të mposhtur, ashtu siç u mposhtën ata përpara tyre” (Muxhadele, 5). Ata të cilët ishin më parë, të cilët iu kundërvunë të dërguarve, Allahu i mjeroi duke i shkatërruar me dënim nga Ai, apo me duart e besimtarëve.

Pra kundërshtarët janë të mjeruar me vdekjen, mllefin dhe frikën e tyre. Ngase ata po e shfaqin atë që fshehin në zemra do të vriten. Prandaj gjendja e çdonjërit i cili kundërvihet duhet të jetë e këtillë. Ndërsa besimtari nuk mjeron asnjëherë siç mjeruan përgënjeshtruesit e të dërguarve, paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi Ta.

Ai lajmëroi se kundërshtari është banor i xhehenemit përgjithmonë. Ai nuk tha “ky është dënim i tij”.

MUHADDE është armiqësia dhe kundërshtimi, andaj kjo është kufri dhe luftimi. Kjo është më e keqe se vetëm kufri. Ai i cili ofendon Allahun dhe të Dërguarin s.a.v.s është kafir, është armik i Allahut dhe të Dërguarit, dhe luftues kundër tyre. Ngase fjala e përmendur MUHADDE rrjedh prej kuptimit të largimit nga njëri-tjetri në një skaj përballë. Poashtu fjala MUSHAKKA ka kuptimin e daljes çdonjëri prej të dyve në një anë. Që të dy fjalët kanë kuptimin e shkëputjes dhe ndarjes. Kjo do të thotë se litari i cili është mes njerëzve të cilët janë marrë vesh, nëse luftojnë njëri-tjetrin, aty më nuk ka litarë që mbajnë lidhjen e marrëveshjes, nëse luftohet Allahu dhe i Dërguari i Tij.

Prandaj Kur`ani dënimin për kundërvënie e bëri me vrasje dhe dënim në këtë botë. I Lartësuari tha: “Edhe kur Zoti yt u kumtoi engjëjve se: “Unë jam me ju, pra, inkurajoni ata që besuan! Unë do të hedh frikë në zemrat e atyre që nuk besuan, e ju goditni në qafë e lartë, mëshonju atyre në çdo gjymtyrë (gishtërinj). Këtë (ndëshkim për ta) ngase kundërshtuan All-llahun dhe të dërguarin e Tij, e kush kundërshton All-llahun dhe të dërguarin e Tij, nuk ka dyshim se All-llahu është ndëshkimfortë.” (Enfal, 12-13). Ai urdhëroi të vriten për arsye të kundërshtimit dhe armiqësisë. Pra, me çdo njeri i cili kundërvihet dhe armiqëson duhet të bëhet kjo, sepse shkaku është i njëjtë.

Në hadith, përmendet se një njeri e fyente Pejgamberin s.a.v.s, prandaj Ai tha: kush e ekzekuton armikun tim.
Kjo është e qartë, prandaj është jobesimtar dhe ka gjakun të lejuar për shkak të fjalës së Tij: “ata të cilët i kundërvihen Allahut dhe të Dërguarit ata janë më të poshtëruarit.”

Në këto ajete kemi argumente edhe për prishjen e besës me DHIMIUN i cili fyen Pejgamberin s.a.v.s.

Argumenti i dytë: Allahu e ka mohuar imanin nga ai i cili i don ata të cilët i kundërvihen Allahut dhe të Dërguarit s.a.v.s, e ku më vetë ai i cili i kundërvihet?

Allahu i Lartësuar tha: “Nuk gjen popull që e beson All-llahun dhe ditën e gjykimit, e ta dojë atë që e kundërshton All-llahun dhe të dërguarin e Tij, edhe sikur të jenë ata (kundërshtarët) prindërit e tyre, ose fëmijët e tyre, ose vëllezërit e tyre, ose farefisi i tyre. Ata janë që në zemrat e tyre (Ai) ka skalitur besimin dhe e ka forcuar me shpirt nga ana e Tij dhe ata do t’i shpjerrë në xhennete, nëpër të cilët rrjedhin lumenj. Aty janë, përgjithmonë. All-llahu ua ka pëlqyer punën e tyre dhe ata janë të kënaqur me shpërblimin e Tij. Të tillët janë palë (grup, parti) e All-llahut, ta dini pra, se ithtarët e All-llahut janë ata të shpëtuarit.” (Muxhadele, 22)

Mënyra e argumentimit: nëse ai i cili e don kundërshtarin e Allahut nuk është besimtar, si është puna e vet kundërshtarit? Thuhet se shkak i zbritjes së ajetit është se Ebu Kuhafe e ofendoi Pejgamberin s.a.v.s ndërsa Siddiku radijallahu anhu deshi ta vrasë. Poashtu Abdullah Bin Ubeji ofendoi Pejgamberin s.a.v.s ndërsa djali i tij Abdullahu kërkoi leje nga Pejgamberi s.a.v.s që ta vrasë. Nga kjo kuptuam se ai i cili i kundërvihet është jobesimtar kurse gjaku i tij është i lejuar.

Poashtu Allahu e ka këputur miqësinë mes atyre që armiqësojnë Allahun dhe të Dërguarin s.a.v.s dhe ata të cilët armiqësojnë dikë tjetër për hirë të Allahut dhe të Dërguarit. Ai tha: “Nuk gjen popull që e beson All-llahun dhe ditën e gjykimit, e ta dojë atë që e kundërshton All-llahun dhe të dërguarin e Tij, edhe sikur të jenë ata (kundërshtarët) prindërit e tyre, ose fëmijët e tyre, ose vëllezërit e tyre, ose farefisi i tyre. Ata janë që në zemrat e tyre (Ai) ka skalitur besimin dhe e ka forcuar me shpirt nga ana e Tij dhe ata do t’i shpjerrë në xhennete, nëpër të cilët rrjedhin lumenj. Aty janë, përgjithmonë. All-llahu ua ka pëlqyer punën e tyre dhe ata janë të kënaqur me shpërblimin e Tij. Të tillët janë palë (grup, parti) e All-llahut, ta dini pra, se ithtarët e All-llahut janë ata të shpëtuarit.” (Muxhadele, 22)

Dhe tha: “O ju që besuat, nëse keni dalë (prej vendlindjes) për hir të luftës për rrugën Time, duke kërkuar kënaqësinë Time ndaj jush, mos e zini mik armikun Tim dhe armikun tuaj, duke shprehur ndaj tyre dashuri, kur dihet se ata mohuan të vërtetën që u erdhi juve. Ata e dëbojnë të dërguarin dhe ju, sepse i besoni All-llahut, Zotit tuaj, e ju fshehurazi u ofroni miqësi, po Unë më së miri e di atë që e keni fshehur dhe atë që e keni publikuar. Ai që punon ashtu nga pala juaj, ai e ka humbur rrugën e drejtë.” (Mumtehineh, 1), prej kësaj u kuptua se ata nuk janë besimtarë.

Argumenti i tretë: Ajo që u përmend në tekstet të ajeteve se tallja me Allahun, ajetet dhe të Dërguarin s.a.v.s është kufër.

Allahu teala thotë: “Hipokritët kanë dro se do të zbritet ndonjë kaptinë që do të nxjerrë në shesh atë që kanë në zemrat e tyre. Thuaj: “Ani, talluni!” All-llahu do ta zbulojë atë që i frikësoheni. E nëse i pyet ti ata (përse tallen), do të thonë: “Ne vetëm jemi mahnitur e dëfruar. Thuaj: “A me All-llahun, librin dhe të dërguarin e Tij talleni? Mos kërkoni fare ndjesë, ju pasi që (shpallët se) besuat, keni mohuar. Nëse një grupi nga ju i falim, grupin tjetër e dënojmë, ngase ishin kriminelë.” (Teube 64-66)

Mënyra e argumentimit: ky është tekst mbi atë se nëse tallja me Allahun, ajetet dhe të Dërguarin s.a.v.s janë kufër atëherë fyerja me qëllim është edhe më parë kufër. Ky ajet është argument se çdonjëri i cili e ofendon Pejgamberin s.a.v.s pa marrë parasysh se a është serioz apo është duke u tallur, ka bërë kufër.

Transmetohet prej dijetarëve, prej tyre Ibn Omeri, Muhamed Bin K`abi, Zejd Bin Eslemi dhe Katade, radijallahu anhum, se një njeri prej munafikëve në luftën e Tebukut tha: nuk kam parë sikur këta lexuesit e Kur`anit, më të dhënë pas ushqimit për të mbush barkun, më gënjeshtar në fjalë dhe me frikacak gjatë luftës. Ai kish për qëllim Pejgamberin s.a.v.s dhe sahabet lexues të Kuranit. Andaj Auf Bin Maliku r.a tha: gënjen, ti je munafik. Do ta lajmëroj Pejgamberin s.a.v.s. Aufi u nis ka Pejgamberi s.a.v.s., i hipur në devenë e tij...

Pastaj ata i thonin: o i Dërguar i Allahut, me të vërtet ishim duke u tallur dhe dëfryer, ishim duke folur rrugës për të larguar lodhjen e udhëtimit. Ibn Omeri tha: sikur e shoh atë se si varej për litarin e devesë së Pejgamberit s.a.v.s, kurse gurët i binin në këmbë ndërsa ai thoshte: me të vërtet ishim duke u tallur dhe dëfryar. Ndërsa Pejgamberi s.a.v.s i thoshte: “a me Allahun, ajetet e tij dhe të Dërguarin e tij ishit duke u tallur” Ai s.v.s nuk kthehej kah ata dhe nuk shtonte ndonjë fjalë tjetër.

Muxhaidi tha: një njeri nga munafikët tha: Muhamedi na thotë se deveja e filanit është në filan lugine, e çfarë e bën që Ai ta dijë të fshehtën? Andaj Allahu e zbriti këtë ajet.

Ma`mer Bin Katade tha: derisa Pejgamberi s.a.v.s ishte në luftën e Tebukut, një grup prej munafikëve ecnin para tij. Ata thanë: a mendon ky se do ti çlirojë pallatet dhe kalatë e Shamit? Allahu s.a.v.s e lajmëroi Pejgamberin s.a.v.s për atë që thanë kurse Ai s.a.v.s u tha sahabëve ti sjellin ata të mjerë te Ai. Ai i thirri dhe u tha: a e thatë këtë dhe këtë? Ata u betuan se nuk e kanë thënë ndryshe pos duke u tallur dhe dëfryer.

Transmeton Mameri se Kelbiju ka thënë: njëri prej tyre nuk i tha fjalët e njëjta gjatë të folurit të tyre. Ai eci me ta duke mos qenë i pajtuar me ata. Prandaj zbriti: “nëse një grupi nga ju i falim, grupin tjetër e dënojmë ngase ishin kriminelë” (Teube -66) Allahu e quajti grup edhe pse ishte një person. Pasiqë ata e ofenduan të Dërguarin s.a.v.s dhe dijetarët që ishin shokët e Tij si dhe nënçmuan lajmet e Tij, Allahu na lajmëroi për ata se me këto fjalë bënë kufër, edhe pse këtë e thanë duke u tallur. Atëherë si është puna me diçka e cila është më e keqe se kjo? Pejgamberi s.a.v.s nuk i ekzekutoi ata sepse akoma nuk ishte urdhëruar për xhihad kundër munafikëve. Ai ishte urdhëruar t'i lë të lirë ngase kishte të drejtë tua falë atyre që e ofendojnë dhe fyejnë.

Argumenti i katërt: Kur`ani argumenton se ai i cili e përqesh Atë është munafik.

Allahu teala thotë: Ka prej tyre që do të bëjnë vërejtje në ndarjen e lëmoshës, nëse u jepet nga ajo, ata mbesin të kënaqur, e nëse nuk u jepet, ata hidhërohen. Ka prej tyre që e ofendojnë Pejgamberin e thonë: “Ai është bërë vesh (beson çka dëgjon)”. Thuaj: “Ai është vesh i të mirës suaj (dëgjon të mirën dhe vepron e jo të keqen), ai beson All-llahun (çka i thotë), u zë besë besimtarëve dhe është mëshirues për ata që besuan nga mesi juaj, e ata që nuk e lënë të qetë të dërguarin e All-llahut, ata kanë dënim të dhembshëm. (Teube -61)

Fjala LEMZ është përqeshja dhe akuzimi i Tij. Muxhaidi tha: t'a akuzojë dhe nënçmojë. Atau tha: t'a përgojojë.
Mënyra e argumentimit: kjo është argument se çdonjëri i cili e përqesh apo ofendon Atë s.a.v.s, ai është prej tyre. Ngase përemrat lidhor LEDHINE dhe MEN janë dy forma të përgjithësimit të kuptimeve të teksteve. Ky ajet edhe pse ka zbritur për shkak të përqeshjes së disave ndaj disa tjerëve, përsëri dispozita është e përgjithshme, sikur të gjithë ajetet tjera të cilat kanë zbritur për ndonjë shkak dhe arsye.

Nuk di te dijetarët ndonjë polemikë se ajeti e përfshinë vetëm njeriun për të cilin ajeti ka zbritur, e jo edhe atë i cili e ka rastin e njëjtë si rastin e tij.

Poashtu fjala e tij: MINHUM – “prej tyre” kjo është dispozitë e cila ka të bëjë me fjalën e cila rrjedh nga LEMZ dhe EDHA. Prandaj çdo send e cila rrjedh prej këtyre dy fjalëve është shkaku i dispozitës, prandaj ky duhet të jetë rregull i përgjithshëm.

Poashtu Allahu i Lartësuar edhe pse e dinte nifakun e tyre para se t'a thonë këtë fjalë, Ai nuk i tregoi Pejgamberit të tij për çdonjërin i cili nuk shfaqi nifakun. Ai tha: “Edhe rreth jush ka beduinë që janë hipokritë, e edhe nga banorët e Medines që janë përcaktuar për hipokrizi. Ti nuk i di ata, Ne i dimë, ata do t’i dënojmë dy herë, pastaj shtyhen në dënimin e madh.” (Teube, 101). Pastaj ai i Lartësuari i sprovoi njerëzit për t'i dalluar besimtarët nga munafikët, siç tha: “All-llahu do t’i vërë në pah ata që besuan dhe do t’i vërë në thumb hipokritët.” (Ankebut, 11) dhe tha: “All-llahu nuk është që t’i lë besimtarët ashtu siç jeni, pa dalluar të keqin nga i miri. All-llahu nuk ju zbulon juve të fshehtat (e të dini se ç’mbajnë në zemrat e tyre). Por All-llahu është Ai që nga të dërguarit e vet zgjedh atë që do (e i zbulon ndonjë të fshehtë). Prandaj, besoni All-llahut dhe të dërguarit të Tij, e në i besofshit dhe nëse ruheni, atëherë ju keni një shpërblim të madh.” (Ali Imran, 179). Ngase esenca e imanit dhe nifakut janë në zemër. Ajo e cila shfaqet në fjalë dhe vepra është degë dhe shenjë e saj.

Kur tek njeriu të shfaqet diç nga kjo, atëherë kjo rezulton me dispozita mbi të. Kur Allahu i Lartësuar lajmëroi për ata të cilët e përqeshin Pejgamberin s.a.v.s dhe ata të cilët e ofendonin atë, kjo u bë argument për nifakun dhe u bë si degë e saj. Është e njohur se nëse ndodhë dega e një sendi, edhe ajo që aludon për të është dëshmi për ekzistencën e esencës. Me këtë u vërtetua se kur të ndodhë kjo prej dikujt, ai është munafik, qoftë ai munafik para kësaj fjale apo nifaku i ndodh me thënien e kësaj fjale.

Marrë nga libri: es-Sarimul Meslul (Së shpejti ky libër do të botohet në gjuhën shqipe)

Shejhul Islam Ibn Tejmijje

Përktheu: Rexhep MEMISHI

Teuhid.NET