Allahu përgjigjet në lutjet tona

Një djalosh i ri kishte marrë pjesë në ligjëratën e se mërkurës, në të cilën ligjëruesi shpjegonte mbi mënyrën se si duhet dëgjuar Allahu dhe respektuar urdhrat e Tij përmes intuitës. Për djaloshin ishte kjo një çudi, pasi që ai mahnitej me këtë se si ka mundësi që Krijuesi t'ju flas krijesave përmes intuitës. Pas ligjëratës, djaloshi dhe ca shokë të tij shkuan për të ngrënë dhe pirë, ku më pas dhe diskutuan rreth mesazhit të ligjëruesit. Shumë prej tyre u përgjigjën duke dhënë definime të ndryshme, si dhe duke treguar që Allahu i kishte shpier në drejtime te ndryshme. Ishte diku ora dhjetë e mbrëmjes, djaloshi startoi veturën për të vajtur në shtëpi. I ulur në ulëse, filloi të lutej; O Zot, nëse vërtetë flet me njerëzit, atëherë dua që të flasësh edhe me mua. Çfarëdo mënyre qoftë ajo me përkushtim do të dëgjoja. Ishte kjo lutja e djaloshit të hutuar. Duke drejtuar veturën poshtë rrugës se shtëpisë se tij, i erdhi një mendim i çuditshëm që të ndal veturën për të blerë një galon qumësht. Ai menjëherë lëkundi kokën dhe duke thirr me një zë të lartë "O Zot a jeni ju Ai që nga unë kërkoni një gjë të tillë? Djaloshi nuk mori asnjë përgjigje dhe më tutje vazhdoi udhëtimin e tij, mirëpo sërish, urdhri për të blerë një galon qumësht, i erdhi përsëri në kokë, në rregull, shtoi djaloshi, nëse vërtetë kjo tregon se ju jeni duke biseduar me mua, atëherë menjëherë do të blej një galon qumësht. Ndali veturën pran një dyqani, bleu qumësht dhe më pas vazhdoi rrugën e tij për në shtëpi. Me të kaluar rrugën shtatë (seventh street), përsëri ndjeu një shtytje dhe sikur dikush i drejtohej që të kthehej m'u në atë rrugë. Djaloshi mendonte se kjo ishte një çmenduri e pa parë. Me te kthyer në rrugën "seventh street" djaloshi i drejtohet Allahut duke thënë: në rregull Krijues, unë do ta bëjë këtë, pasi që kaloi një bllok godinash, papritmas, në vete ndjeu nevojën për t'u ndalur, u kthye nga rruga anësore për të shikuar. Gjendej në një lagje gjysmë-tregtare të qytetit. Nuk ishte më e mira e lagjes, por as edhe më e keqja. Të gjitha dyqanet tregtare qenë mbyllur dhe shumica e shtëpive dukeshin të errëta, sikur të gjithë banorët kishin rënë në gjumë. Përsëri djaloshi ndjeu diçka, sikur një zë urdhëronte djaloshin të dërgoj qumështin te banorët matanë rruge. Djaloshi shikoi shtëpinë dhe dukej sikur askush nuk banonte në atë shtëpi, apo sikur të gjithë kishin rënë në gjumë, më pastaj djaloshi vendosi që të largohej. Me të ulur në ulësen e veturës, ai iu drejtua vetes se kjo Është një çmenduri, njerëzit janë në gjumë dhe po qëse i zgjoj nga gjumi, ata vërtetë do të inatosen në mua, së këndejmi ata do mendojnë se unë jam i çmendur. Më në fund ai hapi derën dhe shtoi; O Allah, nëse jeni Ju ai që më caktuat shkaktar, atëherë unë do veproj, do të shkoj te dera e kësaj shtëpie dhe do t'i dhuroj atyre qumështin.

Djaloshi kaloi rrugën dhe iu afrua shtëpisë, klikoi zilen, menjëherë dëgjoi një zhurmë brenda shtëpisë, papritmas u dëgjua një zë mashkulli "Kush është? Çfarë kërkoni?" Më pas dera u hap. Personi i cili hapi derën, qëndronte atypari, I veshur me një këmishë dhe pantallona "farmerka". Në sytë e tij vëreheshin shenjat që sapo ishte zgjuar nga gjumi. Kishte një shikim të habitshëm dhe nuk dukej i lumtur kur shikonte një të huaj te dera e shtëpisë së tij. Ç'është kjo, pyeti pronari i shtëpisë? Qumësht, u përgjigj djaloshi, duke i dhuruar atë pronarit të shtëpisë me një porosi: ja këtë e bleva për ju. Pronari i shtëpisë mori qumështin dhe vrapoi drejt korridorit. Më pas vërejta një grua duke vrapuar për në kuzhinë, në dorë kishte qumështin që ia dhurova, kurse burri i saj mbante foshnjën duke qarë, mirëpo, lotët dukeshin edhe në faqet e prindit, i cili nga dhimbja që ndiente për fëmiun dhe pamundësinë për të blerë qumësht për të, i kishin shpërthyer edhe lotët. Më pas ai filloi të flas me mua dhe ashtu duke qarë, më rrëfeu ngjarjen: ishim duke u falur, kërkonim ndihmë nga Allahu që të na përgjigjej, në këtë muaj kishim fatura të shumta për të paguar, m'u për këtë arsye nuk patëm mundësi që të sigurojmë ushqim për këtë muaj, ç'është e vërteta as qumësht për femiun nuk kishim. Allahu i Madhërishëm na ndihmoi dhe vërtetë lutja u pranua. Gjersa po bisedonim, gruaja e tij nga kuzhina shtoi; kërkova nga Allahu që të na dërgoj engjëj dhe të na dalin në ndihmë, A jeni ju engjëll? Me pyeti gruaja e shtëpisë? Pasi dëgjova këto fjalë, futa dorën në gjep dhe te gjitha parat që kisha me vete, ia dhurova kësaj familje. U emocionova aq shumë sa që më plasi vaji, vrapova te vetura ime dhe menjëherë kuptova se Allahu xh.sh i përgjigjet lutjeve tona.

Lusim Allahun e Madhërishëm që ky tregim t'i ngjall zemrat e muslimanëve të pasur, të cilët kanë harruar për të varfrit se edhe ata meritojnë të hanë dhe të pinë, kanë lënë pas dore shumë obligime që po të zbatoheshin këtyre ditëve, nuk do te kishim asnjë problem shoqërorë.

Nedhir Muhammed Mektebi, Damask